KATİL KİM?

Gündüz sıcaklığı değil, sabahın üzerime layık gördüğü içimi bayan ışığı, gözlerimi aralamamı sağlayan.

Kuş cıvıltıları çanak tutarken tüm bunlara sokaktan gelen sesler kulağıma batıyordu.

Keder kursağımdan çıkmaya çabalarken bastırdığım tüm duygular gözlerimden sıçrıyordu. Bedenim ruhumdan nefret ediyordu, savaş halindeydi her zerresiyle, gerçi ruhumda bedenimden çok memnun değildi.

“Bu her zaman böyledir, tüm nefretler karşılıklıdır, tıpkı tüm sevgilerin karşılıklı olmadığı gibi”.

-Neydi şimdi bu, Edebiyatı bırakmalıyım!

-Felsefe nasıl olurdu?

Dün geceden çalmaya başlayan, sabaha kadar işini ustaca yapıp kulağımı sağır eden müziğe devam mı etsem?

Yoksa ruhuma işkencemi çektirsem?

Yoksa  20 liraya aldığım aptal kulaklığıyla kendimi boğup ödüllendirsem bilemiyorum.

Bildiğim tek şey esen rüzgarın yüzüme vurup arkamda uyuyan bir cesede çarpmasıydı.

-Tanrım cesetler hep güzel mi kokar?

-Tanrım uyuyanlar ölümüdür?

-Tanrım  kadınlar her zaman güzel midir ?

Hayatımdaki filmin şimdiki başrolü olan kadın, uykuyla ödüllendirirken bedenini, bomboş gözlerle izliyorum onu.

Neden yanımda uyuduğundan bir haber seyrediyorum cehresini.

Çekik gözleri, ince uzun burnu ,küçük yüzüne bir beden büyük dudaklarıyla bir başrolden çok daha fazlası.

Boynundaki kolyesi dikkatimi çekiyordu büyük harflerle yazılı bir isim.

-ELİF.

Demek ismi Elif.

Kim bu Elif? Kim bu Elif’ler ? Neden tüm kadınların adı Elif, neden hepsi ölüler!

Kim öldürdü onu, kim bu katiller?

-Edebiyat bozdu beni, en iyisi felsefe.

Tanrım Tüm Elif’ler mi ölüdür, yoksa tüm erkekler mi katil?

Tanrım ben mi katilim yoksa, katli bedenlerden çıkan kandan ibaret sayan yarattıkların mı?

Tanrım duygularımız ölümüdür, yoksa hepimiz katil mi?!