YURDUM VE YOLU

Sevmezken vedaları,yüreğimde hissediyorum burukluğunu.

Biraz sarsıcı,biraz acı.

Gelişler ve dönüşlerde ki yorgun anılarım.

Sert bakışlı asker misali sol köşem ;

şiirlerimi biriktirdiğim sağ köşe,yaslarıma gebe hep,her zaman.

Manzaramda dağlarla çevrili taştan evler.

Özgürlük adına her şey mümkünken, kursağa dizili bir çok hatıra..

Öyle bir yer ki bulunduğum,ciğerlerime aldığım havası, bir bıçak gibi keskin.

Dizlerimi kesiyor, yürüdüğüm yokuşlar.

Şarkılar söylüyorum yüksek sesle,bastırıyorum iç sesimi.

Şiirler dinliyorum,şahit oluyor bana şair ve diyor ki;

“Sonra iniyordum otobüsten.. 
Çarşıdan bizim eve giden, ömrümün en uzun, ömrümün en kısa, ömrümün en çocuk, ömrümün en ihtiyar yolunu koşuyordum”

Yürüdüğüm yolu özetliyor,bu kelimeler cümbüşü.

Bitiyorum,bitiyor..

Vedaları sevmem ama ömrümün yarısı hep veda.

Hoşça kal evim,hoş kal anılarım..