1982’DE FİLİSTİN (1)

Bugünkü yazımla sizleri  41 sene önceye götüreceğim, o zamanlar yazarlık benim için bir heves ulaşılamayan bir hayal idi, ne zaman elime bir kağıt kalem alırsam, bir şeyler yazmaya başlardım,bazen yazdıklarımı bende beğenmez idim.

1982 yılının yaz ayları idi İsrail Lübnan’da Filistinlileri kovalıyordu, elimden bir şey gelmiyor içimden yanıp tutuşuyorum, biraz olsun kendi kendimi teseli etmek için, o kırık halimle bir iki yazı kendi kendime yazdım, kendim yazdım kendim okudum, onları da bugüne kadar yanımda sakladım, şimdi virgülüne dokunmadan o gün yazdıklarımı olduğu gibi buraya aktarıyorum.

” 1982 ikinin ilk baharın ilk günleri  orta doğuda bir şeyler oluyordu, Lübnan’da çatırtılar çıkmaya başlamıştı, her kesin ağzından aynı laflar, ne olacak bunun sonu, evet ne olacaktı ama ne olacağı kestirmemek mümkün değildi, çünkü İsrail birlikleri İsrail Lübnan sınırında, veya sınırın birkaç metre gerisinde işgale hazırlanıyordu, hem de korkunç bir güçle.

   Suudi Arabistan elçisi çoluğu çocuğu ile ülkeyi terk ediyordu, ardından bir başkası, bir başkası derken, ülkeyi terk eden elçilerin sayısı bir hayli artıyordu, günden güne her kes İsrail işgale hazırlanıyor diyordu, açıklıyordu, ama dinleyen kim, çünkü İsrail Savunma bakanı Ariyel Şaron, hükümetini emri vakilerle yola getirmişti.

    ABD’nin oluru zaten her zaman olduğu gibi yine tamam idi, hatta bu sefer son derece geliştirilmiş F – 20 ve F – 16 – C uçakları vermişti, artık her şey hazırdı bir bahane aranıyor ve bekliyorlardı, Araplar ise son derece tedirgin, endişeli ve çaresiz ne yapacaklarını şaşırıp duruyorlardı, ya yurtların dan sürülmüş Filistinliler gözleri BM Güvenlik Konseyinin bir kararında veya bir başka gücün kendilerine destek olması idi.

    İşte durum böyle iken, 5 Haziran 1982 günü geldi çattı büyük bir bahane,  onlar için bulunmaz bir fırsat ( bir saldırıda İsrail’in İngiltere  Maslahatgüzarı yaralanmıştı )  ve ABD karakolu orta doğuda işgale başlamıştı, birkaç gün içinde binlerce insan katledildi ve bir o kadarı esir edildi, yüz binlerce insan yerinden yurdundan oluyordu. Hele  Suriye’nin İsrail’le kısa ve yoğun geçen savaşta yenik düşmesi, işgalcileri o kadar daha barbarlaştırmıştı, doğu Beyrut’u kendilerine  karargah yapıp bu şehrin batı kesimini bir harabeye çevirdiler.

  Ve işte şimdi İsrailliler baklayı ağzından çıkarmaya başladılar, önceleri sınırda 40 Km bir tampon bölge dediler, ama sonra hayır Filistinli savaşçıların Beyrut’u terk etsinler dedi, hem masa başında oturdular, hem de her gün Filistinlilerin üstlerine bomba yağdırdılar.

     ABD Başkanı Reagın bu durumu kınadı, evet işgal için uçak veren, taktik veren, adam bu durumu şiddetle kınadı, hatta Sabra ve Şatilla Katliamından sonra İsrail’e ambargo bile koydu, tabiî ki koyacak, çünkü İsrail’in artık silaha ihtiyacı yoktu, nasıl olsa ihtiyaç olduğu zaman bir bahane bulurdu.

   O anda tüm dünya hoşnutsuzluğunu dile getiriyordu, kınıyordu, yeriyordu, ama neye yarar somut bir şey yok, ya ABD nin büyük dostları petrol şeyhleri, Kadilek sahipleri, her biri Avrupa da özel villa sahipleri, gözlerinde  fuhuş zevkten başka bir şey olmayan Arap efendileri ne yapıyordu ne yapacaklar onlarda kınıyorlardı.

    Yok efendiler yok, size sizleri yalnız kınadı kelimesi kurtarmaz, İsrail Lübnan’ı işgal ediyor, sizler yalnız kınıyorsunuz, ama efendiler sizlere şunu söyleyelim  Lübnan işgal edildi, Filistin işgal edildi.

    Bunlara tepkiniz sadece kınamak ise.

Kıral Fahd Reagın’ın sarayında kadeh tokuşturuyor ise.

Hüsnü Mübarek Menehin Begin ile kucaklaşıyor ise.

   Bütün İslam ülkeleri birlikte hareket etmiyor ise.

Yalnız Lübnan ve Filistin değil yarın Ürdün’de işgal edilecek, Suriye’de işgal edilecek ve hatta bütün Arap dünyası işgal edilecek.  Dolası ile saltanatınız yıkılacak