EFLATUN DUMAN

Kış’ın puslu havasını solarken,sigaramın gri dumanını kurban ediyorum sokak lambalarına ve Gökyüzünü kıskandıracak bir renge dönüşüyor Zifiri.

Eflatun birazda Mavi.

Gökyüzü ağlarken üzerime,sığınacak bir yer arıyorum.

Girdiğim yer Kitaplarla örtülü bir türbe misali günah çıkaranları selamlıyor.

Titrek eller,saatler önce kızan sobaya indiriliyor.Dökülen her damla çan sesini andırıyor.

Anadan üryan sesle şarkı söylüyor biri,tövbesi mahşerde olan ses selamlıyor günahkarları.

Üzerime aldığım yorgan misal olup sarıyor tüm sancılarımı.

“Ellerim Ahmed Arif kokar” diyen birine misafir oluyor kulaklarım.

Arkamdaki eski radyodan duyduğum ses

“Şair benim,benim Şiir”

diyor;ellerimdeki silahtan dökülen Lacivert mürekkebe inat..