SÜREÇ (2)

“Ben” kelimesinin o kadar da yüklü bir anlamı olmadığını düşünenlerin sayısı giderek artmış durumda. “Sen kimsin?”, “Sen benim kim olduğumu biliyor musun?”cuların sayılarında da hatırı sayılır bir artış olduğunu söyleyebilirim. 

Eğitimli kitlede “Yeter artık, yaşayalım!” sıkıntısı daha çok dışa vurulmuşken sadece kadının ayakta kalma mücadelesinin tarihini bilmek bile bu kitle için umutsuz olmamaya yetiyor aslında. İnsanın iki ayakları üzerinde yürüyebilmesinin kırk, elli bin yıllık tarihi seyri içerisinde neredeyse tek bir tür olarak yükselen insanlığın korkularıyla yüzleşmesinin ve bencilliğinin sonu gelmiş olmalı.

Korkularımız bizi “küresel vatandaş” olma yolunda tam bir kıskaca almışken, devletlerin küresel felaketlere hazırlıksızlığı ulus devletlere bakışımızı değiştirmeye başlarken beceriksizce yönetilen pandemi politikaları tüm dünyada insanlığın katlinden kimi sorumlu tutacağımız belirsizliğini oluşturduğundan beri sürüngen beynimiz bilimden medet umar oldu. Bu istenen şey miydi yoksa doğal yollarla mı gelişti sorgulamasına hiç girmeden çok basitçe; tüm devletlerin birleştiği, savaş bütçelerinden yüzde beş ayrılarak herkesin maaşlarını alabildiği, yedirilip içirildiği, borcunun ödendiği, iş-tüketim-eğlence ihtiyaçlarının karşılandığı yeni bir dünya düzenine yaklaşıyor muyuz yoksa?

İnsan evladının kadim korkusu ölüm karşısında sakın tüm bu yaşananlar insanlığı tek çatı altında toplayarak doğanın intikamını almasına olanak sağlayacak bir dönemin kapılarını aralıyor olmasın?

Doğanın dengesi içinde birbirimize ihtiyacımız olduğunu bilerek tüm bu kötücül kıskaç içinde dahi yaşamın ne kadar renkli, güzel ve mucizevi olduğunu unutmadan yaşamak gerek. Tarıma başladığımızdan bu güne yüzlerce yıldır kendimizi en tepede hayvanların üstünde görmekten insanlığımızı arar olduk. İnsan kimdir, ne ile yaşar iyice bir sormak, düşünmek lazım. Kıskacın iki yanı var: av mısın avcı mı? Bunu da sor bakalım insanlığına!