İNSAN YOLCULUKLARI

Sabahın erken saatlerinde yaşamış olduğu durumu arkadaşlarına anlatmak için. Köşe başında bulunan kahveye gider. Son “dem çay evi”… Mahallenin tüm işe gitmeyen veya işi olmayan insanların vazgeçilemez mekanıdır o.  En çokta Mahmut takılır. Şimdi yaşanan duruma göre birinci ağzıdan aktarayım:

“Yağmurla oluşan gölcüklere aldırış etmeden Neşelere doğru adeta uçuyordu. Beyaz takım elbisesi sırılsıklam olmuştu.Sıçrayan çamurlu sular önde paçalarını dizlere kadar,arkada sırtına dek kahverengine boyamıştı.İnsanlar Ayhan’ın bu vaziyetine kahkahalarla gülüyordu.Hiç kimse umurunda değildi.Neşe ona gülümsemişti.”Bırakın ulan,bırakın beni.Bir kez olsun gülümsedi bana işte.”diye söylenip yürüyordu.

Neşelerin oraya geldiğinde perdenin  kapalı olduğunu gördü.Sokakta tek bir çocuk yoktu.Demek ki perde açılmayacaktı.Eczanenin köşesine sığındı.Korumasız köşede habire ıslanıyordu.Gözleri bir noktaya dikilmiş,kalakalmıştı.Birinin dürtüklemesiyle kendine geldi.Onu bu durumdan uyandıran komşusu Sabih’ti:

-Oğlum ne işin var bu havada burada.Baksana üzerinden ırmaklar akıyor.Zatüre olacaksın.Düş önüme eve gidiyoruz.

-Ama Hamit!Gülümsedi bana.

-Kim gülümsedi,ne diyorsun sen?

Karanfil Resul gözlerinde iki damla.Bunlar yağmur damlaları değildi:

-Neşe gülümsedi abim.

Sabih gülmemek için kendini zorlayarak:

-Vay beyim.Demek şu Eskimocu Neşe’yle ha.Peki kızın haberi var mı?O da seni seviyor mu?

Karanfil Ayhan başını kaldırıp karşısındakinin yüzüne tuhaf tuhaf baktı:

-Sabih Abi!Ayıp ettin.Kardeşinim ben senin.Sevdiğimi hiç çaktırır mıyım hiç?

Sabih Karanfil’in koluna girdi.Evlerine doğru yürümeye başladılar.Biraz yürümüşlerdi ki Kerem’in yakasındaki gül, yağmur sularıyla oluşmuş küçük bir su yoluna düştü.Akan suyla Nazlının  kapısına uğradı.”