SAHİPLENME ZORUNLULUĞU (2)

Sahiplenmek aile bireylerinin, yakınların ve tanıdıkların korunması manasında gözetilmesi, yardımlarda bulunulması, kader birliği yapılması, sadece maddi konularda

destek olma dışında manevi destek ile güven-dayanışma sağlamanın çabalarında olunmasını ifade eder.

İnsanların unuttuğu veya bilmediği ayrıntı, sahiplenmenin veya destek sunmanın sadece maddi yardımlarda bulunmakla ve para-kazanç sağlamakla alakalı olmadığıdır.

Her şey para veya maddi yardım değil. Hoşgörü ve samimi yaklaşımlar ile zorda olanın yanında olarak yalnız kalmadığını hissettirmektir asıl yardım!

Gönül hoşluğu duyma adına hoşgörünün ve samimi hislerin ortak noktalarda paylaşılmasıyla aşılamayacak engellerin olmadığını zihinlere kazımak gerekiyor. Düşünsenize, küçüklerin dünyaya saf bakışı ile büyüklerin yıkıcılık üzerine kurulu bakışları arasında ki farklılıkların sebebi olan ayrımcılıkları…

Sorumlu olduğumuz insanlara, kazanç sağladığımız mesleğe, yakın çevre ve tanıdıklara, var olan tüm canlı ve cansız varlıklara, sosyal statülerimize ve sosyal rol gereği girdiğimiz ilişkilere, inancımıza ve ilahi sınırlarımıza sahiplenmek bizim zorunluluğumuzdur.

Çünkü insana bilinç ve irade yükleyen, değer katarak evrenin merkezi konumuna yükselten, dayanışma ve birliktelik ruhu ile dünyaya güzellikler katan tüm her şeyin özünde duygusal dünyamızın bağlılık ve sahiplenme dürtüsü yatar.

Şansımız yok diyerek, aslında birçok şeyi kendimizden mahrum bırakıyoruz. Sevgi gibi bağlılık ve duygusallık gibi açlığını duyumsadığımız konularda beklentilerimiz olmasına rağmen çaba göstermekten kaçındığımız çok şey var. Beklentilerimiz kadar elde etme çabalarını da gündem etmek, mutluluk-huzur yolunda kendimize katacağımız değerleri önümüze koyar.

Değerli olduğunu hissetmek, birilerinin samimi duygularına sahip olmak, aitlik ve sahiplenme duygusunu tatmak, fayda sağlanan birilerinin iç dünyasına aktör olabilmek, sevilmek ve değer görmek sanırım açlığı duyulan temel duygularımız.