BULGUR KAYNATMA ZAMANI (1)

Bilindiği gibi eskiden teknoloji yoktu, köy hayatını yaşayanlar  bütün ihtiyaçlarını kendileri temin edelerdi, etmek zorunda idiler.

Beslediği hayvanın yününden giyinme, sütünden yiyecek,  gübresinden yakıt elde ederdi, tarladan bahçeden, buğday ve mercimek gibi kendi erzakını, arpa ve diğer tahıllarda hayvanları için üretirlerdi.

Ekmek pişirecek tandırı, su içecek testiyi, yemek saklayacak tencere ve kapları, kırmızı temiz topraktan yaparlardı.

Barınaklarda kullanılan malzemeler, duvar örmek için kerpiç, evin damını örtmek için kavak ağacı ve çalı çırpıyı kendi yetiştirir ve ihtiyaçlarını giderirdiler.

Askere gidenlerin dışında köyünden çıkanların sayısı parmak kadar azdı.

    Köylüler bu ihtiyaçları için senenin 365 günü hiç durmadan çalışmak zorunda idiler, çünkü bir tarlayı sürmek işi köylünün aylarca zamanını alıyordu, bir hayvanın beslenmesi için bütün sene bakıma muhtaç idi.

Köy yerinde her işin bir zamanı vardı, sonbaharda kış hazırlığı ve ekin ekmek, ilk bahara araziyi sürüp seneye hazırlık yapmak, yazın harman hasadı, sonbaharın ilk günlerinde Bulgur pişirmek.

Bu bulgur işi de eziyetli bir iş olmasına rağmen, ama bu aynı zamanda köylüler için bir kültür, gelenek ve de şenlik gibi karşılanırdı.

Özellikle çocuklar bu mevsimi bulgur kaynatma zamanı ve işini çok severler idi.

Yazın sıcağını ve o yorucu harman hasadını geride bırakan köylüler için, bulgur kaynatmak bir oyuncak işi idi, birde bütün köylülerin el birliği ile yapılan bir işti, aslında işin tadı da burada saklı idi.

     Köyün hemen kenarında harmandan boşalan harman yerlerine, kırmızı temiz toprak taşıtır ve çamur haline getirildi.

Köylü ihtiyacı kadar bir alanı o çamurla yere sererdi, kiminki 15, 20 veya en çok 25 metre kare gibi bir alanı çamurla kaplatırlardı, bu şekilde her 5, 10  hata 15 ailenin yan yana çamurla serilmiş sahaları olurdu ve hemen o sahanın kenarında büyük kovalardan bir körük yaparlardı.