Gün ha ışıdı ha ışıyacak Ben hâlâ pencere kenarında Başı göğe uzanan selvi ağacını izlemekteyim. Rüzgârın tesiriyle dalları sağa sola

Sokak lambasının titrek ışığı vuruyor pencereme Şimdi biraz loş odam Dağınık saçım başım Ve üzerimden atamadığım yorgunluğum Dünün akşamından kalmayım

Suyun ağaç dalına yürüdüğü mevsimdeyiz. Sabahın 5’i Cıvıl cıvıl kuş sesleri. Hafif serinlik demleri. Henüz tüm insanlık gaflet uykusunda. Ama

Ötelediği bir avuç insan yığınından ibaret bu şehir Doyumsuz ve açgözlü insanlarla dolu İstanbul Kartal sahilindeyiz Dört kişiyiz Yürüyoruz durmadan

SANIRIM TANRI TARAFINDAN CEZALANDIRIYORUM Ruhum ne bedenime, ne eve ne de yerlisi olduğu şehre sığamıyor Zavallı ruhum nerde şad olacak.

Soğuk bir ocak ayı akşamından sana şiirler yazıyorum. Hüzün yağmuru… Karanlık geceme bir güvercin sal… Gülüşünle güneşi getir bana… Sigaramın

Otobüs durağında bekleyen sekiz on kişiydik. Her birimizin yetişmesi gereken bir yerler yahut bir şeyler vardı.  Durağın solundaki ağacın güneş

Mezarlıktan yükselen ağıt sesleri Ellisinde bir ninenin Zazaca ağıtları Yüreğime değdi anlamadığım dilin acısı Duydum onca kelamın arasında ‘Tı şiye