Sıradan bir gün oluyor. Koştur koştur yetiştiğim otobüs beş dakika daha bekletti bizi Biz dediğim, ben ve kitabım. Mehmet Uzun’un

“Merhaba Kemal, merhaba Füsun aşkınıza şahit olmaya geldim” diyerek girdim; Üç katlı, kahverengi ahşap eve. Sevgili Orhan Pamuk’un eseri İle

Beklediğim kişi gelmedi, Şehri gören bir mekânda yontulmuş bir sandalye üzerinde, dışarıda yağan yağmuru izliyorum. Cama düşen her damla, takip

Bir mülteci çocuğun dilinden dinledim hikâyenin tamamını; İzlemenin büyüsünü kaybetmiş kör gözler, yıldızların kaydığını şahitlik edemez ki Sultanım. Payidar gecelerde

Rüzgârla tartışan düşüncelerime bir tokatta öfkesinden gelmişti. O kadar hızlı esiyordu ki, konuşmaya olan mecalimi kesiyordu. Yüzüme her vurduğunda, çehremle

Yollardaki teker izlerini takip eden çocukların oyununda en arkadayım. Seri adımlarla ilerliyorum. Ah nerede o eski çocukluğumuz; dedirten cümlenin esiri

İstanbul’un beklenen kar’ı yan sokaktaki evin çatısını aşındırıyor Usul usul yağıyor kapı önündeki kırmızı arabaya Ak ve al’ın uyumu göz

Yek bir ışık gözlerini aydınlatırken çerçevenin, kokuşmuş nefesini üflüyor darağacına Bu bir idam! Sessiz bir ölüm. Oynaşıyor etrafında, farkında değil

Doğan güneşin gölgesinde ki suretler üzerinde çırpınan çocukların sessiz çığlıkları baharın adı. Her dem bâki. Ölüme kafa tutan kelebeklerin sevinç

Akıp giden hayatlarını izleyen insanlara karıştım ben Asuman. Doğurduğu çocuğu emziren fahişenin kaçırdığı bakışlarda utandım kendimden. Adımı unuttum.. Giydiğim kimliklerde

Nerelisin diye soruyorlar Müzeyyen. Anadolu’dan geliyorum, lakin ruhunun ait olduğu yeri henüz bulamadım. Bir sahte kimlikle dolanıyorum yıllardır. Çokta tanırlar

Kerpiç tahta evde açtım gözlerimi ve tüm uzuvlarına dokunarak hissettiğim annemi anımsıyorum. Sol memenin altında oluşan muhteşem bir acı duyuyorum.

Uzun bir yoldayım gözlerim kapalı, yürüyorum. Biriktirdiklerimi yürütüyorum. Defalarca kalktığım idam sehpasının vefasını kokluyorum, korkuyorum ama yürüyorum. Tuttuğum soğuk elleri

Kapkara bulutlar sardı dört bir yanımı karardı gökyüzü. Hangi günahkarın tövbesi bu,yeri göğü inleten? Hangi derviş’in yakarışı Bulutlar ağlıyor Saçlarımı

  Ömür aldatmacadan ibaret,dört duvar arası küçük dünyam. O dünyada dört kişiyiz. Ama hislerimden herkes habersiz. Saydığımda beş kişiyiz. Halbuki

16 yaşında ve annemin doğduğu şehirden uzaktım. Aslında bakarsanız nereye ait olduğumu bilmediğim bir yaştaydım. Bulunduğum yer sıcaktı ve inanın

  Yün yorgan altında dizlerimi karnıma kadar çekmiştim. Isınmaya çalışan  bir avuç kemik gibi hissediyordum kendimi. Soğukluk içime kadar işlemişti,parmaklarımı

Bir otobüs terminalinde rastlamıştım ona. Yazmasam olmazdı,elbette. Erzurum’dan Urfa’ya ,Urfa’dan,Antep’e uzanan bir barış yoluydu gittiğimiz. Avuçlarımda halâ otlu peynir kokusu

Karanlık dünyada yanan yeşil ışığa vermişler adımı. Benzetmelerin en güzelini de yapsam,yanında noksan kalan bir bencillik var üzerimde. Adıma yapışan

Mum ışığında kendini asan kadının hikayesiyle başlar gece,sütun gibi sallanan iki bacak  koşarken boşlukta, ayak izlerini siler zifir. Göz gözü

Sevmezken vedaları,yüreğimde hissediyorum burukluğunu. Biraz sarsıcı,biraz acı. Gelişler ve dönüşlerde ki yorgun anılarım. Sert bakışlı asker misali sol köşem ;

Bir doğru var ise biz o doğrunun farkındaysak yanlış olan nedir? Yoksa; Bir yanlış yok yalnızlık mı çok olan. İç