BİR DÜNYA KURALIM

Yıllar önce AldousHuxley adlı yazar insan düşüncesine farklı bir sözle yön vermiş: “Bu dünya, belki de bir başka gezegenin cehennemidir.” Birkaç yıl önce de son dönemin çok okunan yazarlarından biri Murat Uyurkulak bu durumu bir başka soruyla daha açık hale getirmiştir: “Etrafınıza bir bakın, sizce de kıyamet kopmuyor mu?” zira bunca olayın başka bir açıklaması olamaz.

Bütün din, kültür, inanç, ahlak kurallarının en büyük ortak özelliklerinde biri çocuklara verdikleri değerdir.

Şimdilerde dindar, kültürlü, inançlı, ahlaklı, olduğunu söyleyen birçok kişi sanki bu dünyada çocuk yokmuş gibi davranıyor.

Nereden başlasan, hangi vahşi, iğrenç olayı anlatsan devamı gelmiyor…

Gün geçmiyor ki çocuklara tecavüz ve taciz olayları yaşanmasın. Bir çocuk kaçırılmasın ya da öldürülmesin.

Çocukların düşlediği ve düşlemek istediği dünya bu değil.

Her gün şiddet, sömürü, saldırı gerçekten çocuklara bırakabileceğimiz bunlar mı?

Çocuklarımızın başına bunların getirilmesi artık doğalmış gibi karşılanıyor. Halk birkaç gün sosyal medyada aynı paylaşımlarla ses çıkarıp sonraki gün yine normal hayatına dönüyor.

Ne kadar çocuk dileniyor, ayakkabı boyuyor, sakız satıyor, eğitim alamıyor, sağlıksız koşullarda yaşıyor, ölüyor, hayatları yok oluyor. Ne kadar çok çocuk sigara içiyor, uyuşturucu madde bağımlısı olmuş, sizden, hayattan kopup; içlerinde ve hayatlarında derin yaralar açıyor. Tecavüze uğruyor, öldürülüyor.

Farkına varmak yetmiyor artık. Harekete geçmek gerek. Anlamakla fazla bir şey olmaz. Anlayıp değiştirmek lazım.

Yaşamak bayrağını çocuklara vereceğiz, unutmayalım. Ama nasıl bir yaşamak…

Karanlık ve çamurlaşmış bir dünya kalıyor çocuklara. Bu da karanlık bir gelecek bizi bekliyor demek.

Bunca çocuğun travmasını nasıl atlatacaksınız. Milyonlarca çocuğu nasıl hayata bağlayacaksınız.

Kendi elimizle, gerek bakarak, gerek sessiz kalarak, gerek destekleyerek berbat bir gelecek oluşturuyoruz. Çocuklarımızı ne ölümden ne tecavüzden ne kötü alışkanlıklardan ne uyuşturucudan ne de vahşi, barbar insanlardan koruyamıyoruz…

Nazım Hikmet “Ben ölen babamdan ileri doğacak çocuğumdan geriyim” der biz dizesinde. İşte biz çocuklarımıza bunun tersini yaşatıyoruz onları daha çok geriye götürüp ilerlemeleri için hiçbir şey yapmıyoruz.

Çocuklar bu kadar şiddete maruz kalırken sizce de bu dünya normal mi. İlahi kitaplarda anlatılan cehenneme hiç mi benzemiyor? Kendi elimizle bir cehennem yaratmayalım, Allah’ın yarattığı cehenneme girmekten korkarken.

En az pahalı elbise ve arabalarınız kadar özen gösterin çocuklarınıza. “Çünkü onlar size emanet”