ÖLÜM DÖŞEĞİNDE PİŞMANLIK

Hayat, hepimiz için bir yolculuk… Ne kadar süreceği bilinmez ama sonunun geleceği kesin. İnsan, ölümlü olduğunu bilir ama hayatın akışına kapıldığında bunu çoğu zaman unutur. Avustralyalı hemşire Bronnie Ware, bu gerçeği her gün hatırlamak zorunda olan insanlardan biri. İngiltere’nin kuzeyinde sekiz yıl boyunca ölüm döşeğindeki hastalara bakım sağlayan Ware, hastalarla yaptığı sohbetlerden yola çıkarak “Ölüm Döşeğinde Pişmanlık” adlı kitabını yazmış. Kitapta, ölüm döşeğinde olan insanların en çok pişmanlık duydukları konulara yer veriyor.

Ve tahmin edin en çok neyin pişmanlığını yaşıyorlar? Sevdiklerine yeterince vakit ayırmamak, kendilerine zaman tanımamak ve kırgınlıklarla bir ömrü tüketmek… İnsan ömrü, hırslar ve kırgınlıklarla tükenmeyecek kadar değerli değil mi?

Küskünlüklerin Yükü

Bizim coğrafyamızda küslükler, dargınlıklar adeta bir kültüre dönüşmüş. Miras kavgaları, selam vermeme huyu, kıskançlıklar, laf sokmalar… Say say bitmez. Oysa dünya malı dünyada kalıyor. Geride kalan ise sadece yaşanmamış güzel anılar ve iç burkan pişmanlıklar oluyor.

Bir yanda bu tür dertlerle ömrünü tüketenler, diğer yanda hayatı dolu dolu yaşamayı seçenler… Avrupa insanı, fırsat bulduğunda hemen bir tatil planlar, yeni yerler keşfeder, hayatın tadını çıkarmaya çalışır. Bizde ise hâlâ “Bunca yıl çalıştım, biraz da keyif yapayım” diyenlere garip gözlerle bakılır. Oysa hayat, ertelemeye gelmeyecek kadar kısa.

Hayatın İçindeki Dersler

Hindistanlı yönetmen Ang Lee’nin ödüllü filmi Pi’nin Hayatında, bir çocuk ve bir kaplan aynı filikada kalır. Çocuk, kaplanı öldürme fırsatı bulur ama bunu yapmaz. Günlerce hem korkarak hem de onu besleyerek hayatta kalır. Filmin sonunda şu söz söylenir: “O kaplan olmasaydı ben hayatta kalamazdım.”

Bu replik, hayatın bir özeti gibi… Kimi zaman korkularımız, bizi hayatta tutar. Kimi zaman düşman sandıklarımız, farkında olmadan bizi güçlü kılar. İnsan ne tamamen iyidir ne de tamamen kötü. Hayat, bu dengeler üzerine kurulu.

Bu yüzden, hayatı ertelemeyin. Sevdiklerinize vakit ayırın. Anne, baba, kardeş, dost… Onlar bir gün gittiğinde geriye sadece keşke demek kalıyor. Ama unutmayın ki ölüm döşeğinde pişmanlık hiçbir işe yaramaz.