Ne çektiysek şu ‘cilikten’ çektik

• Değerli dostlar başlık biraz sizlere garip gelebilir, ama okuyunca ne demek istediğim anlaşılacaktır.

Almanya dan gelen bir dostum orayı anlatınca belki bilmeden bana bir ilham verdi. Şu yazıyı yazmamın nedenlerden biri de O oldu.

Anlatıma göre orada; falancıların Camisi, falancıların Medresesi, falancıların Külliyesi.

Bunların birbirlerine karşı davranışlarını anlatınca da herhangi bir tepki veya durumu anlatmak değil, orada gördüklerini, yaşadıklarını normal bir şekilde anlatıyordu.

Eğer buradan başlarsak, hani minberlerde halka anlatıyorlar, dinde tefrika yoktur, dinde bölünme parçalanma yoktur.

Elbette ki söylem doğru.

Ama sanırım muhatapta sorun var.

Bizim hocalar bunu daha çok milliyet konular için söylerler.

O ayrı bir konu bir açıklaması ve yolu vardır.

İşin aslı bu değil, eğer bir cami Ahmetçilerin ise, bir Medrese Mehmetçilerin ise, bir başka dini kurum Osmancıların ise, o zam tefrikaya düşeriz.

İnsanları birbirinden ayıran, soğutan olgu budur.

Çünkü vaiz veren bir kişi daima bağlı olduğu tarikat, cemaat, veya Partinin felsefesi doğrultunu beyan verme zorunluluğunu kendisinde his eder.

Bugün Batmanda sayıları ellinin üstünde taziye evi vardır.

Her gelen topluluğun başında genelinde bir hoca vardır, o kısa ziyarette vaiz vermek ister, tabi iki bu güzel bir şey.

Ama dikkat edilirse, hiç tanımadığın hocanın, verdiği vaiz konusu ile, onun hangi tarikat, cemaat ve partiye bağlı olduğu çok rahat anlaşılır.

İşte bilerek veya bilmeyerek Tefrikaya düşmek budur.

Son günlerde kızışan İsrail’in, özellikle Lübnan da Şii Araplara karşı, saldırılarda da bu hastalık kendini gösteriyor.

İşin içinde İran olduğu için Suni Arapların bir çok lideri, sonunda şuculuk, buculuk olan bütün örgütler, kimisi açık kimisi dolaylı İsrail’e ellerine sağlık diyorlar. 

İran’ın Orta Doğuda çok karanlık işler yaptığı doğrudur, bu sonraki bir yazının konusu.