ZAMAN İLERLEDİKÇE BAYRAMLARIN DA ANLAMI KALMIYOR

2000 Yılına kadar resmi ve dini bayramların dolu dolu geçtiğine şahit oldum. Ramazan ve Kurban Bayramları bir hafta on gün öncesinde bizi bir heyecan sarardı.

Anne babalarımızın aldığı bayramlık kıyafetleri bayram gününe kadar evin içinde mutlaka her gün giyerdik.

 Öyle bir mutluluktu ki kelimelerle anlatılmaz. Bayram günü bayramlıklarımızı giyer bayram namazında büyüklerimizin yanında saf alırdık.

Namaz sonrası cami avlusunda sıraya giren büyüklerimizin ellerini öper bayramlarını kutlardık.

 Daha sonra eve gidip bayram yemeği yerdik ve elimize aldığımız poşetle mahallede şeker toplamaya giderdik.

Yorgunluk nedir bilmezdik neredeyse evlerin tümünü tek tek gezer hatta poşetler dolar eve gidip yenisini aldığımız oluyordu.

Bayram günün o havası bile bizi mutlu ediyordu.

Şimdiki çocuklar bir çok güzellikten mahrum kaldı. Evet aileleri kıyafet alıyor ama çocuk evden çıkamıyor.

Arkadaşlarıyla mahalleyi gezemiyor. Sadece evin içinde ve ailesiyle gittiği akraba bayramlaşması hepsi bu.

Aynı şekilde 23 Nisan Bayramı.

Bizim dönemlerde 10 gün öncesinde okulda sınıfları balonlarla süslerdik 23 Nisanla ilgili şiir, komposizyon ve remiz yapardık.

Kim güzel yazmış ve çizmişse okul köşesine asılırdı.

Törenler olurdu. Halk oyunları vardı, bando takımı vardı. Bizde bunların arasında yer almak için bir birimizle yarışırdık.

Tören günü tertemiz giyinir ve saatler öncesinden okulun bahçesine gider beklerdik.

Burada renkli kıyafetli arkadaşların da heyecanı bizimkiyle aynıydı.

 O günün bitmesini istemezdik. Şimdilerde o da mazide kaldı dediğim gibi şimdiki çocuklar ondan da mahrum kaldı.

Aslında çocukların bu şekilde yetişmesinin sebebi ailedir.

Aile bunu çocuğa aşılamadığı için çocukta böyle biliyor.

Hepinizin geçmiş Ramazan Bayramını kutluyorum.